۱۳۹

سلام 

خوبید؟

ما هم سعی می کنیم خوب باشیم 

ما هچنان درگیر بیمارستان و مریض داری هستیم 

چند روز پیش به مامان می گفتم یادم نمی آد زندگی قبل بیمارستان رفتن بابا چ شکلی بود 

الحمدالله بابا از ICU مرخص شدن ، اما اومدن توی بخش اتاق بیماران حاد، با دستگاه نفس می کشن و دارن کم کم حمایت دستگاه رو کم می کنن، و کم کم هم از راه دهان در حد مایعات می تونیم بهشون چیزی بدیم 

هر چند خود بابا خیلی براشون سخته و همش دوست دارن چیزی بخورن، روز دومی ک اومدن بخش خیلی شاکی بودن سر غذا نخوردن ، با مشورت پرستارشون کم کم بهشون یکم چایی نبات دادم و چقدر دوست داشتن و ب موقع بود براشون.

روز تولد حضرت علی هم من و مهدی رفتیم ملاقات و ب طرز عجیبی اون روز اجازه دادن دو نفرمون بریم پیش بابا و این خودش بزرگترین عیدی بود برامون ، چقدر بابا خوشحال شدن، و چقدر من از دلتنگی در اومدم. 

راجع ب امروز هم بعد از نزدیک ب ۱۲_۱۳ سال بالاخره تونستم راهپیمایی رو شرکت کنم، چند سالی بود که دوست داشتم برم اما تنبلی و دوری مسیر و ی روز تعطیل و .... رو بهانه می کردم، اما امسال ، زهرا و محسن تاکید کردن و ی جورایی نیروی محرکه بودن، اونها هم دفعه اولشون بود ک شرکت می کردن.

از لحظه ای ک سوار مترو شدم فقط احساس غرور داشتم و اشک شوق، چقدر مردم ما خوبن، چقدر با درک و شعورن، چقدر آگاهن.

کل مترو پر، با همه قشر،

ما میدون بسیج پیاده شدیم و حدود ۸:۵۰ رسیدیم نزدیک میدون ۱۵ خرداد، اینقدر مسیر شلوغ، اینقدر جمعیت اومده بودن و ... ، کلی با بچه ها صحبت کردم تا رضایت دادن ساعت ۱۰ برگردیم، راستش چون با مترو رفته بودم ترسیدم برگشت با ازدحام روبرو شم، خودم حسرت خوردم چرا تا آخر مراسم نموندم اما به خاطر ازدحام ترسیدم.

خدایا شکرت به خاطر این مردم، به خاطر این همه آگاهی ، به خاطر این همه درک و شعور، خدایا از تو ممنونم به خاطر تجربه این جو همدلی و همراهی، ممنونم، ممنونم، ممنونم